laophatthananewspaper: ສະພາການຄ້າຊີ້ຍັງມີຫລາຍບັນຫາທ້າທາຍຕໍ່ການສົ່ງເສີມທຸລະກິດຢູ່ປະເທດເຮົາ

ພາຍຫລັງສະພາການຄ້າ ແລະ ອຸດສາຫະກຳແຫ່ງຊາດລາວ ໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 1989 ໄດ້ຊ່ວຍກະຕຸກຊຸກຍູ້ ແລະ ສົ່ງເສີມໃຫ້ຂະແໜງການຄ້າ ແລະ ອຸດສາຫະກຳຂອງຊາດມີໜໍ່ແໜງເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວ, ຫລາຍຜະລິດຕະພັນຂອງລາວໄດ້ຖືກສົ່ງອອກໄປຕ່າງປະເທດ ແລະ ນັກລົງທຶນຕ່າງປະເທດກໍເຂົ້າມາລົງທຶນໃນລາວເພີ່ມຂຶ້ນ ທຸກປີ. ແຕ່ແນວໃດກໍຕາມ, ເມື່ອທຽບໃສ່ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງ ການຂອງໄລຍະໃໝ່ຍຸກແຫ່ງການເຊື່ອມໂຍງເສດຖະກິດກັບສາກົນເຫັນວ່າຍັງມີຫລາຍບັນ ຫາທ້າທາຍຕໍ່ການສົ່ງເສີມທຸລະກິດຢູ່ປະເທດເຮົາ ໂດຍສະເພາະໃນບົດຄຳເຫັນຂອງປະທານສະພາການຄ້າ ແລະ ອຸດສາຫະ ກຳແຫ່ງຊາດ ຢູ່ກອງປະຊຸມພົບປະລະຫວ່າງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ກັບສະພາການຄ້າ ແລະ ອຸດສາ ຫະກຳແຫ່ງຊາດ ເມື່ອວັນທີ 21 ເມສານີ້ວ່າ: ນັບແຕ່ມີການຫັນປ່ຽນຈາກການຜະລິດແບບເອກະເທດເປັນການຜະລິດແບບທັນສະໄໝໃນບາງແຂວງແມ່ນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຍ້ອນສະພາບເສດຖະກິດຢູ່ທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ຄວາມຮູ້ຄວາມສາມາດຂອງຜູ້ປະກອບການມີຈຳກັດ ໂດຍສະເພາະການຜະລິດສິນຄ້າກະສິກຳໃນບັນດາແຂວງພາກເໜືອແມ່ນຕິດພັນກັບການຄ້າຊາຍແດນເປັນສ່ວນຫລາຍ ແລະ ມີການເຄື່ອນໄຫວທີ່ຫຍຸ້ງຍາກເຊັ່ນ: ຕ້ອງມີໂກຕ້ານຳເຂົ້າສິນຄ້າກະສິກຳຈາກປະເທດເພື່ອນບ້ານ ແລະ ການເກືອດຫ້າມການນຳເຂົ້າ ສິນຄ້າບາງຊະນິດ. ນອກຈາກນັ້ນ ບາງທ້ອງຖິ່ນອະນຸຍາດໃຫ້ພໍ່ຄ້າຕ່າງປະເທດເຂົ້າມາເກັບຊື້ຜົນ

ຜະລິດກະສິກຳ ແລະ ເຄື່ອງປ່າຂອງດົງໃນຂົງເຂດດັ່ງກ່າວ. ສະພາບແວດລ້ອມຂອງການດຳເນີນທຸ ລະກິດໃນ ສປປ ລາວ ແມ່ນຍັງຕ່ຳຖ້າທຽບໃສ່ບັນດາປະເທດອ້ອມຂ້າງ ແລະ ໃນໂລກ. ປີ 2014 ປະເທດເຮົາແມ່ນຈັດຢູ່ໃນອັນດັບ 159 ຈາກອັນດັບ 184 ຂອງໂລກ ຂອງທະນາ ຄານໂລກ ແລະ ການແກ້ໄຂບັນຫາຜ່ານເວທີທຸລະກິດລາວຍັງບໍ່ທັນຖືກນຳໃຊ້ເທົ່າທີ່ຄວນ ໂດຍສະເພາະຍັງມີຫລາຍກະຊວງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນ. ການສົ່ງເສີມທຸລະກິດຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ກາງ (SME). ສຄອ ແຫ່ງຊາດລາວ 80% ແມ່ນ SMEs ປັດຈຸ ບັນນີ້ແມ່ນຍັງຜະລິດແບບເອກະເທດ ແລະ ກະແຈກກະຈາຍ, ເຖິງວ່ານິຕິກຳມີແລ້ວແຕ່ຍັງບໍ່ເອື້ອອຳ ນວຍໃຫ້ແກ່ການເຕົາໂຮມຫົວໜ່ວຍທຸລະກິດໃຫ້ສາມາດຮອງຮັບຂະບວນການຜະລິດຂອງຊາດ, ຖ້າປະຕິບັດໃນຮູບແບບເກົ່ານີ້ຈະເຮັດໃຫ້ການຜະ ລິດສິນຄ້າໃນ ສປປ ລາວ ຫລຸດໜ້ອຍຖອຍລົງ ແລະ ບໍ່ສາມາດແຂ່ງຂັນໃນລະດັບພາກພື້ນ ແລະ ສາ ກົນໄດ້. ນອກຈາກນີ້ ກົດ ໝາຍແຮງງານ ເຖິງວ່າຈະມີການປັບປຸງ, ແຕ່ຍັງມີຫລາຍມາດຕາຍັງບໍ່ຈະແຈ້ງ ແລະ ບໍ່ສົ່ງເສີມການດຳເນີນທຸລະກິດຂອງວິສາຫະກິດໂດຍສະເພາະວິສາຫະ ກິດທີ່ຮ່ວມທຶນກັບຕ່າງປະເທດໃນ ສປປ ລາວ, ມີບາງມາດຕາບໍ່ແທດເໝາະກັບກົດໝາຍສະ ຫວັດດີການສັງຄົມ. ອີກດ້ານໜຶ່ງ ກົດໝາຍແຮງງານສະບັບປັບປຸງໃໝ່ມີບາງມາດຕາຍັງບໍ່ທັນແທດເໝາະກັບກົດໝາຍແຮງງານຂອງບັນດາປະເທດອາຊຽນ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ທຸລະກິດຂອງລາວຮ່ວມທຶນກັບຕ່າງປະເທດມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການເຊື່ອມໂຍງກັນ. ຕົວຢ່າງ: ຄ່າທົດແທນແຮງງານທີ່ອອກຈາກວຽກແມ່ນມີມູນຄ່າສູງກວ່າໝູ່ໃນປະເທດອາຊຽນ; ການຂາດເຂີນແຮງງານ ແລະ ສີມືແຮງງານກໍເປັນອຸປະ ສັກຕໍ່ການຂະຫຍາຍອຸດສາຫະ ກຳປຸງແຕ່ງທີ່ຕ້ອງການແຮງງານຫລາຍ ເຮັດໃຫ້ບໍລິສັດຕ່າງ ປະເທດຫລາຍບໍລິສັດໂຈະການມາລົງທຶນຢູ່ ສປປ ລາວ; ການຜະລິດສິນຄ້າຢູ່ລາວຍັງມີບັນຫາການຂົນສົ່ງທີ່ມີລາຄາແພງ ເຮັດໃຫ້ຕົ້ນທຶນການຜະລິດສິນຄ້າສູງ ແລະ ບໍ່ສາມາດແຂ່ງຂັນກັບສິນຄ້າປະເພດດຽວກັນທີ່ຜະລິດໃນປະເທດອາຊຽນ ແລະ ປະເທດອື່ນໆໃນໂລກໄດ້. ປັດຈຸບັນ ທຸລະກິດບາງຂະແໜງການໄດ້ມີການຂະຫຍາຍຕົວ ແລະ ມີປະ ສິດທິຜົນໃນລະດັບສາກົນ ໂດຍສະເພາະຂະແໜງກໍ່ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງ ແລະ ອຸດສາຫະກຳແປຮູບເຊັ່ນ: ອຸດສາຫະກຳຕັດຫຍິບ, ຊິ້ນສ່ວນປະກອບ, ເຄື່ອງເອເລັກໂຕຣນິກ, ປຸງແຕ່ງອາຫານ ແລະ ເຄື່ອງດື່ມ. ແຕ່ກໍເຫັນວ່າບັນດາຜູ້ປະກອບການເຈົ້າຂອງເປັນຄົນລາວທີ່ມີມາດຖານເງື່ອນໄຂດ້ານເຕັກນິກ ແລະ ວິຊາການຄືກັບຕ່າງປະເທດຍັງມີສ່ວນໜ້ອຍຫລາຍທີ່ຈະໄດ້ຮັບໂຄງການເຫລົ່ານັ້ນ ແລະ ການຈັດສັນງົບ ປະມານໃນການພັດທະນາຊັບພະ ຍາກອນມະນຸດໃຫ້ຄຽງຄູ່ກັບການເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວຂອງທຸລະກິດທຽບໃສ່ 10 ປະເທດໃນອາຊຽນ ລາວແມ່ນຢູ່ອັນດັບເກືອບສຸດທ້າຍ ແລະ ທຽບໃສ່ການສຳຫລວດຂອງສາກົນໃນ 184 ປະເທດ, ສປປ ລາວ ແມ່ນຢູ່ໃນອັນດັບ 180. ຖ້າພວກເຮົາບໍ່ຮີບຮ້ອນແກ້ໄຂຈະກາຍເປັນບັນ ຫາແກ່ການພັດທະນາເສດຖະ ກິດ-ສັງຄົມຂອງປະເທດພວກເຮົາໃນອະນາຄົດ.