laophatthananewspaper: ດິນສຳຄັນແນວໃດຕໍ່ການພັດທະນາປະເທດຊາດ ?

ທ່ານ ຄຳອ້ວນ ບຸບຜາ ອະ ດີດລັດຖະມົນຕີປະຈຳສຳນັກງານນາຍົກລັດຖະ ມົນຕີ ທັງເປັນອະດີດຫົວໜ້າອົງການຄຸ້ມຄອງທີ່ດິນແຫ່ງຊາດ ໃນເມື່ອກ່ອນ ເຄີຍເວົ້າວ່າ: ທີ່ດິນ ແລະ ຊັບພະ ຍາກອນທຳມະຊາດຢູ່ ສປປ ລາວ ແມ່ນມໍລະດົກອັນລ້ຳຄ່າທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມອຸດົມສົມບູນ ແລະ ຄວາມສວຍງາມຂອງປ່າໄມ້, ຫ້ວຍນ້ຳລຳເຊ, ພູເຂົາ, ຮ່ອງຮອຍປະຫວັດສາດ, ແຮ່ທາດ ແລະ ແຫລ່ງຊີວະນາໆພັນຕ່າງໆ ອັນເປັນບໍ່ເກີດຂອງຄວາມອຸດົມຮັ່ງມີ ແລະ ເປັນທຶນ ຮອນອັນປະເສີດຂອງຄວາມຍືນຍົງຄົງຕົວຂອງປະເທດ.

ຕະຫລອດໄລຍະຜ່ານມາ, ເພື່ອແກ້ໄຂຄວາມທຸກຍາກຂອງປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ ແລະ ພາໃຫ້ປະເທດຊາດຫລຸດພົ້ນ ອອກຈາກຄວາມດ້ອຍພັດທະນາເປັນກ້າວໆ ໂດຍອີງໃສ່ຈຸດພິເສດທີ່ຕັ້ງຂອງ ສປປ ລາວ ແລະ ຄວາມອຸດົມສົມບູນຂອງຊັບພະ ຍາ ກອນທຳມະຊາດທີ່ມີ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ມີການດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຈາກບັນດາປະເທດໃນອະນຸພາກ ພື້ນກໍຄືໃນໂລກມີຄວາມສົນໃຈຢາກເຂົ້າມາລົງທຶນຢູ່ ສປປ ລາວໃນຫລາຍຂະແໜງການເຊັ່ນ: ກະສິກຳ-ປ່າໄມ້, ອຸດສາຫະກຳ, ພະລັງງານ-ບໍ່ແຮ່, ການພັດທະ ນາທີ່ດິນ ແລະ ອື່ນໆ ອັນເຮັດໃຫ້ທີ່ດິນ ແລະ ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດເກີດມີມູນຄ່າ ແລະ ລາ ຄາແພງ

ຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ດັ່ງນັ້ນ, ພັກ ແລະ ລັດ ຈຶ່ງໄດ້ກຳນົດນະໂຍ ບາຍກ່ຽວກັບທີ່ດິນ ແລະ ຊັບພະ ຍາກອນທຳມະຊາດແຫ່ງຊາດ, ໄດ້ວາງຍຸດທະສາດ ແລະ ລະ ບຽບກົດໝາຍເປັນເຄື່ອງມືໃນການຄຸ້ມຄອງບໍລິຫານທີ່ດິນຢ່າງມີປະສິດທິພາບ ແນໃສ່ນຳເອົາຜົນປະໂຫຍດອັນສູງສຸດແບບຍືນຍົງມາໃຫ້ປະເທດຊາດ ແລະ ປະ ຊາຊົນ ທັງຮັບປະກັນບໍ່ໃຫ້ນຳໃຊ້ທີ່ດິນ ແລະ ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດມີຜົນກະທົບທາງລົບຕໍ່ສິ່ງແວດລ້ອມ-ສັງຄົມ, ໄດ້ສ້າງຫລາຍປັດໄຈສະດວກໃຫ້ທ້ອງຖິ່ນມີທຶນຮອນໃນການພັດທະນາ ແລະ ແກ້ໄຂຄວາມ ທຸກຍາກຂອງປະຊາຊົນໄດ້ດີຂຶ້ນເທື່ອລະກ້າວ. ແຕ່ແນວໃດກໍຕາມໃນຜ່ານ ຍັງ ສັງເກດເຫັນວ່າ: ການປະຕິບັດລະບຽບກົດ ໝາຍທີ່ພົວພັນກັບທີ່ດິນ ແລະ ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດມີການຊ້ຳຊ້ອນກັນ ທັງກະໂຕໃນຂະແໜງການພາຍໃນທີ່ດິນ ຈຶ່ງເປັນຊ່ອງຫວ່າງໃຫ້ຄົນສວຍໃຊ້ໄປໃນທາງທີ່ບໍ່ດີ ແລະ ເຮັດໃຫ້ລະບຽບກົດໝາຍບໍ່ມີຄວາມສັກສິດ ແລະ ບໍ່ມີຜົນບັງ ຄັບໃຊ້ຢ່າງເປັນເອກະພາບຢູ່ໃນສັງຄົມ, ບາງທ້ອງຖິ່ນຍັງສວຍໃຊ້ກົດໝາຍຫລາຍບ່ອນທີ່ມີຊ່ອງຫວ່າງ ເພື່ອກອບໂກຍເອົາຜົນປະໂຫຍດໃຫ້ແກ່ຕົນເອງ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ມີຜົນສະທ້ອນຕໍ່ບົດບາດການນຳພາຂອງພັກ ແລະ ການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດດ້ວຍກົດໝາຍ ແລະ ກາຍເປັນປາກົດການຫຍໍ້ທໍ້ບໍ່ດີຂອງສັງຄົມ. ນອກຈາກນີ້, ເຖິງວ່າໄດ້ມີກົດໝາຍ ແລະ ຄຳສັ່ງຂອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ທຸກໆປີຕໍ່ບັນຫາການຄຸ້ມຄອງທີ່ດິນກະສິກຳ ແລະ ປ່າໄມ້, ແຕ່ຄວາມຈິງມາຮອດປັດຈຸບັນ ຍັງມີການບຸກລຸກປ່າໄມ້ທຳມະຊາດເປັນບໍ ລິເວນກວ້າງ, ມີບາງເຂດໄດ້ຖາງປ່າໄມ້ທຳມະຊາດແລ້ວໄປປູກພືດ ຫລື ປູກໄມ້ອຸດສາຫະກຳຕ່າງໆແທນ ໂດຍບໍ່ມີການສຶກ ສາຄົ້ນຄວ້າເຖິງຜົນກະທົບຕໍ່ລະ ບົບນິເວດ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມທຳມະຊາດ, ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ ການບໍ່ສາມາດຄຸ້ມຄອງການນຳໃຊ້ທີ່ດິນກະສິກຳ (ປູກຝັງ-ລ້ຽງສັດ) ໄດ້ຢ່າງເປັນລະບົບເປັນຕົ້ນດິນນາປູກເຂົ້າຢູ່ເຂດຕົວເມືອງ ແລະ ຊົນນະບົດ ຈຶ່ງເກີດມີການຖົມ ແລະ ຫັນປ່ຽນດິນນາໄປນຳໃຊ້ເປັນດິນປຸກສ້າງໂຮງຈັກ-ໂຮງ ງານ ຫລື ເຮືອນຢູ່ອາໄສ ແລະ ອື່ນໆ ອັນເຮັດໃຫ້ພື້ນທີ່ດິນນາ ຫລື ດິນກະສິກຳໃນເຂດທີ່ມີລະ ບົບຄອງຊົນລະປະທານນັບມື້ ຫລຸດໜ້ອຍລົງ ເປັນການສູນເສຍດ້ານທຶນຮອນ ແລະ ງົບປະມານທີ່ພັກ-ລັດໄດ້ລົງທຶນກໍ່ສ້າງເປັນຈຳນວນບໍ່ໜ້ອຍ. ພ້ອມກັນນີ້ ຍັງເກີດມີສະພາບການບຽດຍຶດເອົາທີ່ດິນຂອງລັດໄປເປັນຂອງບຸກ ຄົນໂດຍບໍ່ຖືກລະບຽບນຳອີກ. ຕໍ່ກັບບັນຫາທີ່ກ່າວມານີ້, ພັກ-ລັດ ໄດ້ມີຜົນເສຍຫລາຍກວ່າຜົນໄດ້ ແລະ ຈະມີຄວາມສ່ຽງໄພອັນຕະ ລາຍເກີດຂຶ້ນໃນອະນາຄົດເຊັ່ນ: ການຜະລິດສະບຽງອາຫານບໍ່ພຽງພໍ, ສາຍນ້ຳທຳມະຊາດບົກແຫ້ງ, ດິນເຊື່ອມໂຊມເຊາະເຈື່ອນ, ເກີດນ້ຳຖ້ວມ, ແຫ້ງແລ້ງ ແລະ ປະຊາຊົນຂາດທີ່ຢູ່ອາໄສ ແລະ ບ່ອນທຳມາຫາກິນແບບຖາວອນເຫລົ່ານີ້ເປັນຕົ້ນ.