ອິນໂດເນເຊຍຫັນວຽກງານທ່ອງທ່ຽວລົງສູ່ບ້ານ

ໂດຍ: ວິເສດ ສະແຫວງສຶກສາ

     ນັບແຕ່ຕົ້ນປີ 2015 ເຖິງປັດຈຸບັນ, ອິນໂດເນເຊຍໄດ້ຢຽບຄັນເລັ່ງອຸດສາຫະກຳທ່ອງທ່ຽວໃຫ້ກະໂດດໄປຂ້າງໜ້າ ດ້ວຍຈັງຫວະສາຍຟ້າແລບ. ໃນຕົ້ນປີ 2015 ນັກທ່ອງທ່ຽວຈາກບໍ່ພໍເທົ່າໃດປະເທດເທົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ຮັບການຍົກເວັ້ນວີຊາເຂົ້າອິນໂດເນເຊຍ, ແຕ່ພໍຕົກມາຮອດທ້າຍຂອງປີດຽວກັນນັ້ນ ຈຳນວນປະເທດທີ່ໄດ້ຮັບນະໂຍບາຍນີ້ໄດ້ພຸ່ງຂຶ້ນຫລາຍກວ່າ 90 ປະເທດ ແລະ ມາຮອດດຽວນີ້ ນັກທ່ອງທ່ຽວກວ່າ 100 ປະເທດ ສາມາດໄປທ່ອງທ່ຽວເຄື່ອນໄຫວຢູ່ອິນໂດເນເຊຍໂດຍບໍ່ຈຳເປັນມີວີຊາ. ນອກຈາກວິທີດຶງດູດນັກທ່ອງທ່ຽວດ້ວຍການຍົກເວັ້ນວີຊາແລ້ວ, ລັດຖະບານເວົ້າລວມ, ເວົ້າສະເພາະກໍແມ່ນກະຊວງທ່ອງທ່ຽວອິນໂດເນເຊຍຍັງໄດ້ວາງແຜນຍຸດທະສາດສະເພາະໜ້າ ແລະ ຍາວນານ ເພື່ອກວາດນັກທ່ອງທ່ຽວຕ່າງ

ປະເທດເຂົ້າໄປມີສ່ວນປະກອບສົ່ງເສີມລາຍຮັບຂອງຊາດ, ລາຍໄດ້ຂອງພົນລະເມືອງ ແລະ ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳໃນຂະແໜງການບໍລິການທ່ອງທ່ຽວ. ພາຍໃນປີ 2019 ຄາດວ່າຈະມີນັກທ່ອງທ່ຽວເຂົ້າໄປອິນໂດເນເຊຍປະມານ 20 ລ້ານຄົນ ຫລາຍກວ່າໃນປັດຈຸບັນທີ່ມີຈຳນວນ 12 ລ້ານຄົນຕໍ່ປີ. ເມື່ອສົມທຽບກັບບາງປະເທດໃກ້ຄຽງຈຳນວນນັກທ່ອງທ່ຽວທີ່ເຂົ້າໄປອິນໂດເນເຊຍຍັງຖືວ່າໜ້ອຍ ແຕ່ຈຳນວນເງິນທີ່ນັກທ່ອງທ່ຽວໃຊ້ຈ່າຍນັ້ນພັດມີຈຳນວນຫລາຍກວ່າໂດຍສະເລ່ຍ. ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ປະເທດນີ້ມີສັກກະຍະພາບໃນດ້ານການບໍລິການ. ໃນເມື່ອກ່ອນອິນໂດເນເຊຍຍັງກາງຕໍ່ແຫລ່ງທ່ອງທ່ຽວທີ່ມີຊື່ສຽງລະດັບໂລກ ເຊັ່ນເກາະບາຫລີພຽງແຫ່ງດຽວເປັນຕົ້ນຕໍ ແຕ່ຕໍ່ໄປນີ້ແຫລ່ງທ່ອງທ່ຽວອີກ 10 ແຫ່ງຈະໄດ້ຮັບການພັດທະນາ, ໃນນັ້ນລວມມີເຂດໜອງໂຕບາ (Lake Toba) ເຂດທັດສະນີຍະພາບໃນພາກເໜືອເກາະສູມາຕຼາ, ເຂດວັດໂບໂຣບູດ (Borobudur) ຢູ່ໃຈກາງເກາະຈາວາ ແລະ ເຂດທຳມະຊາດ “ພັນໆດອນ” ທີ່ຈາກາຕາ. ໄປພ້ອມໆກັບການພັດທະນາແຫລ່ງທ່ອງທ່ຽວລະດັບສູນກາງແລ້ວ ລັດຖະບານອິນໂດເນເຊຍຍັງໄດ້ຈັດແບ່ງງົບປະມານຈຳນວນ 89 ພັນຕື້ຣູເປຍ (ສະກຸນເງິນອິນໂດເນເຊຍໃນອັດຕາແລກປ່ຽນປະມານ 9 ພັນສາມຮ້ອຍປາຍຣູເປຍຕໍ່ 1 ໂດລາສະຫະລັດ-ອັດຕາແລກປ່ຽນໃນປີ 2012) ເພື່ອພັດທະນາເຂດທ່ອງທ່ຽວລະດັບທ້ອງຖິ່ນ ໂດຍເອົາຫົວໜ່ວຍບ້ານທີ່ມີພື້ນຖານດ້ານວັດທະນະທຳເປັນເອກະລັກ ຫລື ມີທິວທັດທຳມະຊາດທີ່ສວຍງາມເປັນເປົ້າໝາຍ. ນອກຈາກພື້ນຖານດ້ານວັດທະນະທຳ ແລະ ທຳມະຊາດແລ້ວ ບ້ານທີ່ຈະໄດ້ຮັບທຶນພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວຍັງຕ້ອງເປັນບ້ານທີ່ຢູ່ໃນເຂດທຸກຍາກຫລ້າຫລັງ. ງົບປະມານ 89 ພັນຕື້ຣູເປຍ ນັ້ນຈະບິແບ່ງໃຫ້ແຕ່ລະບ້ານເປົ້າໝາຍໃນຈຳນວນ 1 ຕື້ຣູເປຍຕໍ່ 1 ບ້ານ ເພື່ອໃຊ້ຈ່າຍພັດທະນາໂຄງລ່າງການທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ການບໍລິການ ເຊັ່ນເສັ້ນທາງ, ໂຮງແຮມ, ແຫລ່ງທ່ອງທ່ຽວ, ຮ້ານຄ້າ-ຮ້ານອາຫານ, ສູນຜະລິດສິນຄ້າຫັດຖະກຳປະເພດສິ່ງລະລຶກ. ນາຍບ້ານແຕ່ລະບ້ານມີສິດເດັດຂາດໃນການຄຸ້ມຄອງກ້ອນທຶນ ແລະ ຕົກລົງຮ່ວມກັບຊາວບ້ານກ່ຽວກັບການໃຊ້ຈ່າຍພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວ. ແຜນພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວລະດັບບ້ານນີ້ເອີ້ນວ່າ ແຜນງານການທ່ອງທ່ຽວບ້ານ (Tourism Village Programme) ເຊິ່ງຈະເລີ່ມປະຕິບັດນັບແຕ່ປີ 2017 ເປັນຕົ້ນໄປ ທັງນີ້ກໍເພື່ອສ້າງລາຍຮັບ ແລະ ວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ບັນດາຊາວບ້ານໃນເຂດທຸກຍາກທົ່ວປະເທດ.