ຂະແໜງການສຶກສາໄດ້ ຕີລາຄາວ່າ:
ໄປພ້ອມໆກັບຜົນ ສຳເລັດຂອງການພັດທະນາລະ ບົບການສຶກສາຂອງປະເທດ ກໍຍັງມີບາງບັນຫາເປັນສິ່ງກົດໜ່ວງຕໍ່ການພັດທະນາຊັບພະ
ຍາກອນມະນຸດ ແລະ ປະເທດຊາດ ນັ້ນແມ່ນກະແສແນວຄິດຂອງນັກຮຽນ-ນັກສຶກສາຈຳ ນວນຫລາຍບໍ່ມັກຮຽນວິຊາຊີບຊັ້ນຕົ້ນ,
ຊັ້ນກາງ ຫລື ຊັ້ນສູງ ມັກແລ່ນນຳຄ່ານິຍົມຢາກຮຽນແຕ່ລະ ດັບປະລິນຍາຕີຢູ່ມະຫາ
ວິທະຍາໄລ ແລະ ຢາກຮຽນແຕ່ຂະແໜງວິຊາທີ່ຕິດພັນກັບເສດ ຖະກິດ ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງຄວາມສາມາດ
ແລະ ຜົນການຮຽນຂອງຕົນເຊັ່ນ: ຢາກຮຽນແຕ່ວິຊາເສດຖະສາດ, ບໍລິຫານທຸລະກິດ, ບັນຊີ,
ການເງິນ, ທະນາຄານ ເຫລົ່ານີ້ເປັນຕົ້ນ. ໃນຂະນະທີ່ກະຊວງສຶກສາທິການ ແລະ ກິລາໄດ້ມີຄວາມພະຍາຍາມ
ກໍ່ສ້າງ, ປັບປຸງ ແລະ ຂະຫຍາຍໂຮງ ຮຽນວິຊາຊີບ, ວິທະຍາໄລເຕັກນິກຢູ່ແຂວງຕ່າງໆເປັນຈຳນວນບໍ່ໜ້ອຍ
ແຕ່ລະປີສາມາດຮັບເອົານັກຮຽນຜູ້ຮຽນຈົບສາຍສາມັນສຶກສາເຂົ້າຮຽນຕໍ່ວິຊາຊີບຊັ້ນຕົ້ນ,
ຊັ້ນກາງ ແລະ ຊັ້ນສູງແຕ່ 16-17 ພັນຄົນ, ແຕ່ໃນພາກປະ ຕິບັດຕົວຈິງ ນັກຮຽນເຫລົ່າ
ນັ້ນ ຊ້ຳພັດບໍ່ສົນໃຈ ແລະ ຮ້າຍແຮງໄປກວ່ານັ້ນ, ພໍ່ແມ່ຜູ້ປົກຄອງເອງກໍບໍ່ສົ່ງເສີມໃຫ້ລູກຫລານຂອງຕົນໄປຮຽນວິຊາຊີບດັ່ງ
ກ່າວ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນມີແນວຄິດວ່າຮຽນຈົບອອກມາແລ້ວຈະບໍ່ໄດ້ເປັນເຈົ້າເປັນນາຍນຳໝູ່
ຫລື ຖ້າບໍ່ແມ່ນວິຊາທີ່ຕິດພັນກັບເສດ ຖະກິດກໍຈະບໍ່ມີລາຍຮັບພຽງພໍ ແລະ
ອື່ນໆ ເຊິ່ງສິ່ງນີ້ສະແດງອອກໃຫ້ເຫັນໃນແຕ່ລະສົກຮຽນມີຜູ້ສະໝັກເຂົ້າຮຽນຢູ່ສະຖາບັນອາ
ຊີວະສຶກສາບໍ່ເຖິງ 10.000 ຄົນ, ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ສະໝັກເຂົ້າມະຫາວິ ທະຍາໄລສູງເຖິງ
20-30.000 ຄົນ ໂດຍຕີລາຄາແລ້ວໃນປັດຈຸບັນອັດ ຕາສ່ວນນັກສຶກສາຊັ້ນສູງ ແລະ ມະຫາວິທະຍາໄລມີເກືອບ
2.000 ຄົນຕໍ່ປະຊາກອນ1 ແສນຄົນ,ສ່ວນ ອາຊີວະສຶກສາມີພຽງປະມານ 300 ຄົນຕໍ່ປະຊາກອນ
1 ແສນຄົນ. ໃນສະພາບດັ່ງກ່າວຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ ການປະກອບອາຊີບຢູ່ລາວມີລັກ ສະນະເຫລືອບໍ່ພໍ.
ຕາມການວິໄຈຂອງຊ່ຽວຊານຕ່າງປະເທດຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າ: ໂຄງປະກອບຂອງກຳ ລັງແຮງງານຂອງປະເທດເຮົາແມ່ນນັກວິຊາການຊັ້ນສູງ
8 ຄົນຕໍ່ຊັ້ນກາງ 1 ຄົນ ແລະຊັ້ນຕົ້ນ 2 ຄົນ ເຊິ່ງກົງກັນຂ້າມກັບໂຄງປະກອບກຳລັງແຮງງານຂອງປະເທດພັດ
ທະນາ ຄືນັກວິຊາການລະດັບຊັ້ນ ສູງ 1 ຄົນຕໍ່ຊັ້ນກາງ 3 ຄົນ ແລະ ຊັ້ນຕົ້ນ 10 ຄົນ. ສິ່ງນີ້ແມ່ນກະແສແນວຄິດ
ແລະ ຄ່ານິຍົມທີ່ແທດ ເໝາະແລ່ນນຳແຕ່ໃບປະກາສະນີ ຍະບັດປອມແປງຄວາມຮູ້ຢາກຮຽນແຕ່ວິຊາທີ່ຕົນຄິດວ່າມີຜົນປະໂຫຍດໃຫ້ຕົນເອງ
ແລະ ຄອບ ຄົວເທົ່ານັ້ນ ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງລະ ດັບຄວາມສາມາດການຮຽນ ຂອງຕົນເອງ
ແລະບໍ່ຄິດເຖິງການ ປະກອບວຽກງານຕົວຈິງ ແລະ ມີຄວາມໝັ້ນຄົງ.ດ້ວຍເຫດນີ້ຢູ່ລາວ
ເຮົາໃນປັດຈຸບັນຈຶ່ງມີສະພາບຂາດເຂີນກຳລັງແຮງງານທີ່ມີສີມືດີ ແລະ ວິຊາການທີ່ມີຄວາມສາ
ມາດຢູ່ແຕ່ລະຂະແໜງການ ແລະ ແຕ່ລະຂັ້ນ, ຂາດພະນັກງານມີຄວາມສາມາດໃນການນຳພາເຮັດນຳພາສ້າງ
ແລະ ປະຕິບັດຕົວຈິງ ແລະ ກົງກັນຂ້າມ ບາງຄົນຮຽນຈົບປະລິນຍາຕີບາງວິຊາພັດບໍ່ມີວຽກເຮັດງານທຳ,
ຖ້າກະແສແນວຄິດຍັງຢູ່ໃນລັກສະນະແນວນີ້ຈະບໍ່ເປັນຜົນດີໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາປະເທດຊາດໄດ້.
ແຕ່ສິ່ງນີ້ຈະແກ້ໄຂແນວໃດ ? ມັນເປັນຄຳຖາມທີ່ຈະຕອບໄດ້ຍາກ
ເຊິ່ງກ່ອນອື່ນເຮົາຈະຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກງານແນວຄິດ ເພື່ອປູກຈິດສຳນຶກໃນການສ້າງພະ
ນັກງານວິຊາຊີບລະດັບຕ່າງໆໃຫ້ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ສ້າງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີລະດັບຄວາມຮູ້-ຄວາມສາມາດ,
ມີຄຸນ ສົມບັດທີ່ດີ. ພ້ອມນັ້ນ ກໍຕ້ອງໄດ້ປ່ຽນວິທີການຊັບຊ້ອນນັກຮຽນເຂົ້າຮຽນໃນສະຖາບັນອາຊີວະສຶກສາລະດັບຕ່າງໆຢ່າງມີແຜນ
ການ, ປ່ຽນແນວຄິດໃຝ່ຝັນຢາກຮຽນແຕ່ລະດັບປະລິນຍາຕີ, ຍາໂທ, ໃຫ້ຫັນມາສ້າງກຳມະກອນວິຊາຊີບ,ນາຍຊ່າງ,ນັກວິຊາການ,
ວິສະວະກອນ, ນັກວິທະຍາສາດ, ນັກຄົ້ນຄວ້າວິໄຈ, ຜູ້ຄຸ້ມຄອງບໍລິ ຫານ ແລະ ຜູ້ຈັດການອື່ນໆໃຫ້ມີຄຸນນະພາບສາມາດຕອບສະ
ໜອງພຽງພໍກັບຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງຕະຫລາດແຮງງານ ແລະ ແຜນພັດທະນາເສດ ຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງປະເທດ
ໂດຍຕິດພັນຢ່າງສະໜິດແໜ້ນຂອງແຜນພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງ ຄົມທ້ອງຖິ່ນ ໝາຍວ່າທ້ອງຖິ່ນໃດຕ້ອງການພະນັກງານວິຊາການດ້ານໃດກໍຕ້ອງສ້າງພະນັກງານວິຊາການດ້ານນັ້ນໃຫ້ພຽງ
ພໍໂດຍ ເລືອກເອົາຄົນທ້ອງຖິ່ນຂອງຕົນ ເພື່ອຮຽນຈົບແລ້ວກໍກັບຄືນທ້ອງຖິ່ນເດີມ
ເພື່ອປະກອບອາຊີບຕາມທີ່ຮຽນມາ ແລະ ນຳພາສ້າງສາທ້ອງຖິ່ນໃຫ້ຈະເລີນກ້າວໜ້າ.
No comments:
Post a Comment