ການລົງທຶນພາຍໃຕ້ຮູບແບບ 2+3
ໝາຍເຖິງປະຊາຊົນເປັນແຮງງານ ແລະ
ທີ່ດິນ,ສ່ວນນັກລົງທຶນເປັນທຶນຮອນ,ເຕັກນິກ ແລະ ການຕະຫລາດ.ຜ່ານການລົງເກັບກຳຂໍ້ມູນ
ແລະ ສະພາບຕົວຈິງຂອງບັນຫາເຫັນວ່າ: ການລົງທຶນໃນຮູບແບບ 2+3 ແລະ
ມີຫລາຍໂຄງການກໍມີຜົນສຳເລັດ ແລະ ມີບາງໂຄງການໄດ້ສ້າງຜົນກະທົບ ແລະ
ເກີດຂໍ້ຂັດແຍ່ງລະ ຫວ່າງປະຊາຊົນກັບນັກລົງທຶນ.
ຕົວຢ່າງຂອງບໍລິສັດນ້ຳຕານແຫ່ງໜຶ່ງ ຢູ່ເມືອງໄຊບູລີ ແຂວງສະຫວັນນະເຂດ
ເຊິ່ງບໍລິສັດດັ່ງ ກ່າວເລີ່ມຈັດຕັ້ງປະຕິບັດການລົງ
ທຶນໃນຮູບແບບນີ້ມາແຕ່ປີ 2006 ໄດ້ປຸກລະດົມປະຊາຊົນປູກອ້ອຍ
ເພື່ອຂາຍໃຫ້ບໍລິສັດ ແນໃສ່ສ້າງລາຍຮັບໃຫ້ປະຊາຊົນ ແລະ ຫລຸດ
ຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກຂອງປະຊາ ຊົນ. ເມື່ອຮອດປີ 2007,ປະຊາຊົນເລີ່ມປູກອ້ອຍ ແລະ
ໄດ້ຂາຍອ້ອຍໃຫ້ບໍລິສັດໃນເບື້ອງຕົ້ນມີ 464 ຄອບຄົວ ຕໍ່ມາມີ 20
ຄອບຄົວໄດ້ຖອນອອກຈາກໂຄງການດັ່ງ ກ່າວ ເພາະວ່າປີທຳອິດປະຊາ
ຊົນໄດ້ຂາຍອ້ອຍໃຫ້ບໍລິສັດ, ແຕ່ຕ້ອງໄດ້ລົບຄ່າບຸກເບີກເນື້ອທີ່ດິນ,
ຄ່າແນວພັນອ້ອຍ, ຄ່າປຸຍ ແລະ ອື່ນໆ ແລະ ຕົກມາປີທີສອງ ແລະ
ປີທີສາມຜ່ານມາ ຍ້ອນບໍລິສັດຍັງສືບຕໍ່ປະຕິບັດແນວນີ້
ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫລາຍຄອບຄົວມີໜີ້ສິນເພີ່ມຂຶ້ນ
ຍ້ອນລາຍຮັບຈາກການຂາຍອ້ອຍທີ່ຕົນປູກບໍ່ສາມາດນຳມາໃຊ້ແທນບໍລິສັດຫັກເອົາ.
ອີງຕາມບົດລາຍງານເລກທີ 1543/ສກລ,
ລົງວັນທີ 22 ທັນວາ 2012 ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບເຫດຜົນພາໃຫ້ປະຊາຊົນຕິດໜີ້ບໍລິສັດ
ຍ້ອນວ່າມີນາຍໜ້າຈຳນວນໜຶ່ງເພື່ອລົງເຮັດວຽກກັບປະຊາຊົນໂດຍກົງ
ໂດຍບໍ່ຜ່ານຄະນະຮັບຜິດ ຊອບສົ່ງເສີມຂັ້ນເມືອງ,
ການເຮັດສັນຍາກັບປະຊາຊົນບໍ່ຈະແຈ້ງ ບາງຄອບຄົວປະຊາຊົນເຮັດສັນ
ຍາໃສ່ເຈັ້ຍເປົ່າ. ນອກນັ້ນ,ບໍລິສັດໄປຕື່ມໂຕເລກໃສ່ເອົາເອງ,
ການຄິດໄລ່ຄ່າບຸກເບີກ, ຄ່າແນວພັນອ້ອຍ, ຄ່າປຸຍ, ຄ່າໜາມໝາກຈັບລ້ອມຮົ້ວ
ລ້ວນແຕ່ຄິດໄລ່ແພງກວ່າທ້ອງຕະຫລາດ 15-20%, ສ່ວນການຄິດໄລ່ເນື້ອທີ່ປູກອ້ອຍບໍ່ຖືກກັບຄວາມເປັນຈິງ
ບໍ່ໄດ້ຫັກເຂດທີ່ເປັນຫ້ວຍ, ເປັນໜອງ, ເປັນປ່າໄມ້ອອກ,
ແຕ່ຜູ້ສົ່ງເສີມກໍຍັງໄລ່ແນວພັນ,ປຸຍເຂົ້າໃສ່ ແລະ
ເມື່ອເວລາຕັດອ້ອຍກໍແມ່ນບໍລິສັດຕັດເຂົ້າໂຮງງານເອງ, ຄ່າຂົນສົ່ງ,
ການສັ່ງນ້ຳໜັກກໍແມ່ນທາງບໍລິສັດຊັ່ງເອງບາງເທື່ອລົງອ້ອຍເປັນຄັນລົດກໍມີ.ສຳລັບປະຊາຊົນສ່ວນຫລາຍມີແຕ່ທີ່ດິນຊື່ໆ
ປະຊາຊົນບໍ່ເຂົ້າໃຈເນື້ອໃນນະໂຍບາຍ 2+3 ຢ່າງແທ້ຈິງ, ປະຊາ
ຊົນຈ້າງບໍລິສັດບຸກເບີກ, ຊື້ແນວພັນ, ຊື້ປຸຍ, ຊື້ໜາມໝາກຈັບ ແລະ ອື່ນໆນັ້ນ
ໂດຍແມ່ນເຊັນຕິດໜີ້ນຳບໍລິສັດກ່ອນ ໂດຍບໍ່ຮູ້ລາຄາທ້ອງຕະຫລາດ,
ປະຊາຊົນບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ບົວລະບັດຮັກສາ, ເສຍຫຍ້າຂ້າສັດຕູພືດ,
ປະປ່ອຍໃຫ້ງົວ-ຄວາຍເຂົ້າກິນອ້ອຍຕົນເອງ, ປະຕາມທຳມະຊາດ
ເມື່ອຮອດບາດເກັບກ່ຽວບໍລິສັດເອົາແຮງງານມາຕັດເອງ.
ສະນັ້ນການຕັດອ້ອຍຂອງຕົນເອງບໍ່ຮູ້ວ່າໄດ້ຈັກຄັນລົດ,ຈັກໂຕນ
ເມື່ອເອົາໄປລົບໜີເຫລືອເທົ່າໃດ ຈຶ່ງແມ່ນຂອງຕົນເອງ
ຖ້າບໍ່ເຫລືອກໍເທົ່າສູນ ຫລື ຮ້າຍແຮງກວ່ານັ້ນ
ແມ່ນຕິດໜີ້.ພ້ອມກັນນັ້ນ,ການກວດກາຕິດຕາມໂຄງການ 2+3
ບໍ່ປົກກະຕິບໍ່ມີບົດບາດຕັດສິນບັນຫາລະ ວ່າງປະຊາຊົນກັບບໍລິສັດໃນຈຸດນີ້ເບື້ອງລັດເຮົາຄວນເປັນເຈົ້າການ
ແລະ ເລັ່ງແກ້ໄຂ ຫລື ຕີລາຄາຄືນບາງໂຄງ
ການທີ່ເຂົ້າມາລົງທຶນໃນຮູບແບບດັ່ງກ່າວມັນສອດຄ່ອງແລ້ວບໍ່
ແລ້ວສະເໜີໃຫ້ຄະນະປະຈຳພັກແຂວງ,ອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນຊີ້ນຳຄະນະພັກ-ອຳນາດການປົກຄອງເມືອງ
ຈັດຕັ້ງຄະນະສະເພາະກິດ ເພື່ອປຶກສາຫາລືຊ່ວຍແກ້ໄຂໜີ້ສິນຊ່ວຍປະຊາຊົນ ແລະ
ແຕ່ລະໄລຍະຄວນມີກອງປະຊຸມຕົວແທນບໍລິສັດ,ຕົວແທນຂອງປະຊາຊົນແຕ່ລະບ້ານ
ເພື່ອປຶກສາຫາລືວິທີການຕ່າງໆເປັນແຕ່ລະກໍລະນີ ແລະ
ຕ້ອງຮ່າງສັນຍາລະຫວ່າງບໍລິສັດກັບຄອບຄົວທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໂຄງການໃຫ້ຖືກຕ້ອງ
ແລະ ສອດ ຄ່ອງ,
ຄິດໄລ່ຄືນໜີ້ສິນຂອງແຕ່ລະຄອບຄົວທີ່ມີຢູ່ນັ້ນວ່າສົມເຫດສົມຜົນບໍ ?
ດ້ວຍເຫດນີ້, ກ່ອນນັກລົງທຶນເຂົ້າມາລົງທຶນຢູ່ ສປປ ລາວ
ຄວນຈະມີການກວດກາເຕັກນິກຄວາມເປັນໄປໄດ້ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ປະຊາຊົນຖືກທ່າຮັບໃນການເຂົ້າຮ່ວມໂຄງການ
2+3 ດັ່ງກ່າວ.
No comments:
Post a Comment